ΤΡΙΑ ΔΥΝΑΤΑ ΒΟΤΑΝΑ ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΣΤΑ ΡΥΘΡΑ ΤΩΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΩΝ ΣΕ ΑΚΤΙΣΤΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΓΡΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΤΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΜΕ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΩΣ... ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΑ.
ΜΟΛΟΧΑ- ΤΑΡΑΞΑΚΟ ( είδος ραδικιού)- ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ
ΜΟΛΟΧΑ
Μολόχα (αγριμολόχα, μαλάχη, μουλούχα, αμπελόχα, αμολοχάκι, μάλβα). Malva silvestris
Ένα βότανο με ιδιότητες αιμολυτικές, αντιβηχικές, αντιφλεγμονώδη, αποχρεμπτικη, στυπτική και επουλωτική δράση.
Χρήση: ένα κουταλάκι από το βότανο σε ένα φλιτζάνι ζεστό νερό, αφημένο για 10 λεπτά καλά σκεπασμένο, για να μας προσφέρει όλες τις δραστικές του ουσίες με τις θεραπευτικές τους ιδιότητες.
Για εξωτερική χρήση, οι αντιφλεγμονώδεις, μαλακτικές αλλά και στυπτικές ιδιότητες, την κάνουν ιδιαίτερα δημοφιλή σε περιπτώσειςουλίτιδας, ερεθισμού του δέρματος , αλλά και για ανακούφιση από τις ενοχλητικές αιμορροΐδες. Σε μορφή κομπρέσσας από χλιαρό έγχυμα, έχει καταπληκτικά αποτελέσματα στην ξηρότητα των δακρυϊκών πόρων. Στη διεθνή βιβλιογραφία έχει αναφερθεί ότι 2-3 φλιτζάνια μολόχα την ημέρα, μαζί με κομπρέσες από στραγγισμένα ζεστά φύλλα και άνθη στο στήθος το βράδυ, έχουν πολύ καλά αποτελέσματα στο εμφύσημα ή σε περιπτώσεις δύσπνοιας. Τέλος, τα λουτρά μολόχας βοηθούν να ανακουφιστούν τα πρησμένα πόδια ειδικά μετά από κάταγμα, μαλακώνει τους κάλους των ποδιών. Πιστεύεται ότι θεραπεύει την επιληψία και ότι ο χυμός της θεραπεύει από τα τσιμπήματα της μέλισσας, της σφήκας η της τσουκνίδας.
Χρησιμοποιείται ακόμα σε περιπτώσεις: εντερικών προβλημάτων, κολικών, γαστρίτιδας, κυστίτιδας, διάρροιας, καταρροής, πνευμονίας, βραχνάδας, οξείας δυσεντερίας, κατακράτησης ούρων, αιματουρίας, φλεγμονών της ουροδόχου κύστης, προβλημάτων των νεφρών.
Ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του είχαν προσέξει ότι το χόρτο αυτό υποβοηθούσε την σκέψη, γιατί ήταν ελαφρό στην πέψη κι άφηνε ελεύθερο το πνεύμα.
Ο Ιπποκράτης παρασκεύαζε α) ένα κατάπλασμα με κρασί και μολόχα για να αντιμετωπίσει τα οιδήματα και τις φλεγμονές... β) τη συνιστούσε σαν αφέψημα εναντίον διαφόρων γυναικολογικών προβλημάτων... γ) παρασκεύαζε με αυτή κολπικά υπόθετα τα οποία χρησιμοποιούσε για να διευκολύνει τους τοκετούς και να μετριάσει τους πόνους...
Ο Δίφιλος ο Σίφνιος έγραψε ότι βοηθά σε περιπτώσεις ερεθισμού των νεφρών και τηςκύστης, ότι είναι “εύχυμη, μαλακτική της τραχείας αρτηρίας και αποχωρίζει και απεκκρίνει τα εις επιφάνεια οξέα”και την χρησιμοποιεί ως αποχρεμπτικό και καθαρτικό φάρμακο. Από τα άνθη της παρασκευάζονταν αφέψημα εναντίον παθήσεων του πεπτικού και του ουροποιητικού συστήματος.
Η σοφή λαϊκή ιατρική θεωρεί τη μολόχα ως ένα από τα αποτελεσματικότερα φαρμακευτικά βότανα εναντίον της δυσκοιλιότητας.
Αν πονούσε σε κάποιον ο λαιμός έβραζαν μολόχα, έριχναν μέσα μια κουταλιά μέλι και του έδιναν να πιει και να κάνει γαργάρες.
Ο καρπός της μολόχας είναι μεριστόκαρπος που το λένε "ψωμάκι", επειδή μοιάζει με σπιτίσιο ψωμί...παλιά τα μικρά παιδιά τον μάζευαν και τον έτρωγαν..
Τη μολόχα καλλιεργούσαν ως βρώσιμο λαχανικό για τις εξαιρετικές γαστρονομικές και θεραπευτικές ιδιότητές της οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί. Έχει αναφερθεί σε φαρμακοποιίες του 18ου και 19ου αιώνα συνδυασμοί του συγκεκριμένου βότανο, με αλθαία, περδικάκι, βαρβάσκο. Στη Κρήτη τα βλαστάρια μαγειρεύονται γιαχνί με κατσίκι, σαλιγκάρια. Στο Ρέθυμνο, στην Κύπρο και Ρόδο τα τρυφερά φύλλα γίνονται ντολμάδες, στην Τήνο τηγανίζοται με αυγά. Στην αρχαία Ελλάδα καλλιεργούσαν την μολόχα μαζί με άλλα λαχανικά και βότανα στους κήπους τους, έλεγαν ότι σταματούσε την πείνα και τη δίψα.
ο δε Πλίνιος έλεγε ότι αν τρώμε μια χούφτα μολόχα τη μέρα δεν θα μας βρει καμία αρρώστια...
ο Καρλομάγνος είχε διατάξει να καλλιεργείται μολόχα σ' όλους τους αυτοκρατορικούς κήπους...
Οι Φελάχοι, που τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας ζούσαν με χόρτα, έφτιαχναν ένα νόστιμο φαγητό από τις ρίζες της μολόχας τις οποίες αφού τις έβραζαν μετά τις τηγάνιζαν με κρεμμύδια....
Σε πολλά χωριά της Γαλλίας έχουν την συνήθεια να προσθέτουν στις πατάτες τους τις τρυφερές κορφές και τα φύλλα της μολόχας γιατί πιστεύουν πως διευκολύνει τη λειτουργία των νεφρών...
Πηγές: http://botanologia.blogspot.com, http://www.kallivokas.gr
*Τα φύλλα τρώγονται ωμά ή μαγειρεμένα. Έχουν μια ήπια ευχάριστη γεύση και είναι ωραία σε σούπες όπου δρουν ως πηκτική ουσία. Τα νεαρά φύλλα κάνουν επίσης ένα καλό υποκατάστατο του μαρουλιού στη σαλάτα. Οι χλωροί σπόροι τρώγονται ωμοί. Τα λουλούδια τρώγονται ωμά και μπορούν να προστεθούν σε σαλάτες ή να χρησιμοποιηθούν ως γαρνιτούρα. Έχουν μια ευχάριστη ήπια γεύση, με παρόμοια υφή με τα φύλλα και αποτελούν μια ευχάριστη και όμορφη προσθήκη στο μπολ της σαλάτας . Τα φύλλα αποτελούν ένα καλό υποκατάστατο τσαγιού.
Οι Φελάχοι, που τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας ζούσαν με χόρτα, έφτιαχναν ένα νόστιμο φαγητό από τις ρίζες της μολόχας τις οποίες αφού τις έβραζαν μετά τις τηγάνιζαν με κρεμμύδια.
Αν την βράσουμε με λαδολέμονο και λίγη ρίγανη, την μετατρέπουμε σε ένα συμπλήρωμα στο τραπέζι μας το οποίο βοηθά στην καλή λειτουργία του εντέρου.
Γίνεται επίσης ένα εύγευστο φαγητό, εάν την τηγανίσουμε μαζί με άγρια σκουράθα, με ελαιόλαδο και αυγά (Πάντοτε όταν θα μαζέψουμε μολόχα χρησιμοποιούμε τους νεαρούς βλαστούς για φαγητό).
Όταν καλλιεργείται σε εδάφη πλούσια σε άζωτο (και ιδιαίτερα όταν αυτά καλλιεργούνται με ανόργανα λιπάσματα), το φυτό τείνει να συγκεντρώνει υψηλά επίπεδα νιτρικών αλάτων στα φύλλα του. Τα φύλλα είναι απολύτως υγιεινά όλες τις άλλες φορές.
Μολόχα με μπακαλιάρο Μπαξεβάνης Γιάννης ΤΟ ΒΗΜΑ
Για ένα γεύµα 5-6 ατόµων, βάζω σε µια κατσαρόλα λίγο ελαιόλαδο και τσιγαρίζω 1 ξερό κρεµµύδι, ψιλοκοµµένο. Προσθέτω τα χόρτα (½ κιλό φύλλα µολόχας) και ½ λίτρο νερό (ή ζωµό λαχανικών). Ψιλοκόβω 1-2 λιαστές ντοµάτες και ρίχνω στα χόρτα µου λίγο από το λάδι τους. Δοκιµάζω και, µόλις βράσουν, αλατοπιπερώνω. Προσθέτω και λίγο ξίδι µπαλσάµικο. Κόβω σε µερίδες φιλέτα από 1 µεγάλο µπακαλιάρο 1½- 2 κιλών (ή ζητάω από τον ψαρά να φιλετάρει το ψάρι). Κόβω µικρά µπαστουνάκια από σουτζούκι (100 γρ.) ή άλλο αλλαντικό, σαλάµι ή παστουρµά. Θα χρειαστώ 5-6 µπαστουνάκια αλλαντικού για κάθε φιλέτο ψαριού.
Τρυπάω ελαφρώς µε το µαχαίρι σε διάφορα σηµεία το φιλέτο του ψαριού και χώνω µέσα τα µπαστουνάκια αλλαντικού. Αλατοπιπερώνω και βρέχω µε λίγο ελαιόλαδο.
Αν η κατσαρόλα ή το τσουκάλι µέσα στο οποίο µαγειρεύω τα χόρτα µπαίνει στον φούρνο, τοποθετώ επάνω στις µολόχες τον µπακαλιάρο, προσθέτω από πάνω του 1 φέτα ντοµάτας και τον βάζω σκεπασµένο στον φούρνο.
Ειδάλλως, ρίχνω τις µολόχες µε το ζουµί τους σε ένα πυρέξ ή µια γάστρα, µε τον µπακαλιάρο και 1 φέτα ντοµάτας από πάνω, σκεπάζω µε καπάκι ή αλουµινόχαρτο και ψήνω σε δυνατό φούρνο για περίπου 20 λεπτά, µέχρι να µαγειρευτεί το ψάρι, αλλά ταυτόχρονα να είναι ζουµερό.
Ντολμάδες με φύλλα Μολόχας Γίνονται όπως με τα φύλλα του αμπελιού. Η συνταγή περιγράφεται εδώ: Κρήτη γαστρονομικός περίπλους
Αρωματικά κεφτεδάκια με φύλλα Μολόχας : Cook therapy.gr
Μολόχες με πατάτες
Υλικά:
1 κιλό μολόχες (μόνο τα φύλλα χωρίς τα κοτσάνια)
1/2 ποτήρι λάδι
1 κιλό πατάτες
2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
1/2 κιλό ντομάτες ψιλοκομμένες
μανιτάρια ψιλοκομμένα
αλάτι
πιπέρι
κύμινο
λεμόνι
Εκτέλεση:
Καθαρίζουμε τις μολόχες, τις πλένουμε, τις ραντίζουμε με χυμό λεμονιού και τις αφήνουμε μία ώρα.
Βάζουμε όλα τα λαχανικά εκτός από τις πατάτες να βράσουν μαζί με δύο ποτήρια νερό. Αφού βράσουν για 10 λεπτά οι μολόχες προσθέτουμε τις πατάτες χοντροκομμένες και τα μπαχαρικά και αφήνουμε το φαγητό να ψηθεί και να πήξει η σάλτσα. Χορτοφαγικές συνταγές
Ταραξάκο το φαρμακευτικό. ΤΟ «ραδίκι»! (Taraxacum officinale) Νοεμβρίου 16, 2008 
Posted by μούργος in φύση, Αυτοφυή φυτά, Περιβάλλον, Φωτογραφία,αγριολούλουδα, nature,Photo, wildflowers.
trackback
Ένα πολύτιμο άγριο φαγώσιμο χόρτο παρουσιάζουμε στη λάσπη: το περίφημο Ταραξάκο.
Πολύ γνωστό πολυετές ποώδες φυτό χωρίς στέλεχος, δηλ. όλα τα φύλλα του βγαίνουν παράρριζα (κατ’ ευθείαν από τη ρίζα του).
Γι’ αυτό και όταν το συλλέγουμε, το μαχαίρι μπαίνει λίγο πιο βαθιά στο έδαφος(tip, από τα sos της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς της λάσπης), αλλιώς θα μας μείνουν όλα τα φύλλα στο χέρι, εν αντιθέσει με την πρακτική που κάνουμε στα άλλα είδη ραδικιού , όπου για προστασία της χλωρίδας τα κόβουμε ψηλά στη ρίζα, ώστε μετά να πετάξει ξανά. Το είπαμε αναλυτικά στο ποστ: Μάζεμα άγριων φαγώσιμων χόρτων (tips)
Είναι χειμερινό φυτό, αρχίζουμε να το βλέπουμε από το φθινόπωρο μέχρι την άνοιξη.
Πολλαπλασιάζεται και αγενώς (από τα ριζώματα του) αλλά και εγγενώς με σπόρους που ωριμάζουν ταχύτατα και μεταφέρονται με τον άνεμο σε μεγάλες αποστάσεις.
Ανθίζει την άνοιξη, αλλά δεν αποκλείεται να δούμε άνθη και νωρίτερα ή και το φθινόπωρο (όπως καλή ώρα βρήκα εγώ, πριν λίγες μέρες) . Τα κίτρινα άνθη του ανοίγουν το πρωί και κλείνουν το βράδυ. Μπορεί να παράξει άνθη χωρίς γονιμοποίηση.
Υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, βόρεια Αμερική και την βόρεια Ασία, γενικά στο βόρειο ημισφαίριο, αν και πλέον έχει αποικήσει παντού σχεδόν στον κόσμο.
Έχει παρά πολλές ποικιλίες που δυσκολεύουν την ταξινόμηση τους αλλά όλες έχουν τις ίδιες ιδιότητες (στην Ελλάδα έχουμε περίπου 7).
Έχει πολύ χαρακτηριστικά οδοντωτά φύλλα (εξ’ ου και το όνομα του στην Αγγλία: «δόντι του λέοντα») ή με λοβούς, και στο κέντρο αναπτύσσει, περισσότερα από ένα, ανθικά στελέχη τα οποία σχηματίζουν ένα κεφάλιο με ζωηρό κίτρινο χρώμα.
Θα το βρούμε παντού, σε λιβάδια, ακαλλιέργητες εκτάσεις, σε βραχώδεις περιοχές, δίπλα στους δρόμους και ως ενοχλητικό «ζιζάνιο» σε χλοοτάπητες..
Το ύψος του δεν ξεπερνά τα 25 εκατοστά.
Συλλέγεται στο νεαρό στάδιο και είναι εξαιρετικής ποιότητας λαχανευόμενο φυτό και με πολύ αξιόλογες φαρμακευτικές ιδιότητες, γνωστές από την αρχαιότητα.
Εκτός από βραστό (μπορούμε να βάλουμε και τις ρίζες , αφού αφαιρέσουμε το εξωτερικό τους), τρώγετε και ωμό σε σαλάτα. Ακόμα και τα πέταλα των λουλουδιών του τρώγονται. Επίσης χρησιμοποιούνται οι ρίζες αποξηραμένες, μόνες τους ή μαζί με το φυτό. Εκτός από τη βοτανοθεραπευτική της δράση τις χρησιμοποιούν και σαν υποκατάστατο του καφέ (μετά από ξήρανση).
Θεωρείται ένα από τα καλύτερα χολαγωγά φυτά και επίσης είναι ένα
εξαιρετικό διουρητικό.
Επίσης είναι πολύ καλό τονωτικό, χωνευτικό και αποτοξινωτικό.
Οι αρχαίοι έλληνες και οι ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες. Επίσης πολύ γνωστό στην κινέζικη ιατρική και στους άραβες ιατρούς. Ευρεία χρήση είχε και στο μεσαίωνα.
Παρασκευάζονται από αυτό εκχυλίσματα, βάμματα και διαλύματα.
Το φυτό είναι πλούσιο σε βιταμίνη Α, C, D σίδηρο, κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο.
Το κάλιο που περιέχει έχει την αξία του διότι σαν διουρητικό που είναι δεν έχουμε απώλειες καλίου, καθώς τις αναπληρώνει με το κάλιο που περιέχει.
Το φυτό περιέχει ένα λευκό γαλακτώδη χυμό (Latex).
Η ρίζα και ο γαλακτώδης χυμός περιέχουν μια πικρή ουσία: τη λακτουπικρίνη (τερπενική λακτόνη), καθώς και τανίνες, ινουλίνη καουτσούκ, τριτερπένια, κουμαρίνες, καροτενοειδή και άλλα.
Οι πρωτόγονοι λαοί πίστευαν ότι η πικράδα έδινε δύναμη και ότι μπορούσαν να θεραπευθούν από μία ασθένεια πίνοντας ένα πικρό ποτό.
Φυσιολογικά, αυτό που συμβαίνει είναι ότι κάθε πικράδα δημιουργεί ένα ερέθισμα στον οργανισμό και αυτό έχει σαν επακόλουθο να λειτουργήσουν οι αδένες και να παράγουν υγρά, π.χ. ένα πικρό ορεκτικό ποτό, ανοίγει την όρεξη και θέτει σε κίνηση τη λειτουργία της πέψης. Το ταραξάκο διεγείρει τις εκκρίσεις της χολής.
Σύμφωνα με πηγές, ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε την τσουκνίδα για την ίαση πολλών ασθενειών και κυρίως των δερματικών βλαβών προκαλουμένων κατά βάση από δαγκώματα ζώων. Η τσουκνίδα περιέχει διάφορα στοιχεία όπως καφεϊκό οξύ, λυκοπένιο, β-καροτίνη, μηλικό οξύ που εμποδίζουν τη δημιουργία ελευθέρων ριζών προστατεύοντας έτσι τα κύτταρα και το DNA. Λόγω της διουρητικής της δράσης χρησιμοποιείται, ως ρόφημα, για την ανακούφιση συμπτωμάτων οιδήματος. Οι τσουκνιδόπιτες και οι τσουκνιδόσουπες ήταν από τα συχνότερα φαγητά στην εποχή της κατοχής.
Τσουκνίδα η θαυματουργή
Ντίνος Ορφανός
(Email: ntinorf@hotmail.com)
Τσουκνίδα ένας θησαυρός στον κήπο μας με πολλές θεραπευτικές ιδιότητες και οφέλη για την υγεία μας. Όταν σκεφτόμαστε τσουκνίδα μας έρχεται στο νου το τσίμπημα της κάθε φορά που την ακουμπάμε. Κι όμως χωρίς αυτό το ιδιαίτερο τσίμπημα της θα είχε καταστραφεί από τα έντομα και τα ζώα. Είναι η δική της ασπίδα προστασίας. Η τσουκνίδα χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές της ιδιότητες, για τα τρόφιμα και για την παραγωγή υφάσματος. Η χρήση της ως φαρμακευτικό φυτό χρονολογείται από την Αρχαία Ελλάδα όπου χρησιμοποιήθηκε ως διουρητικό και καθαρτικό.
Ο ίδιος ο πατέρας της ιατρικής ο Ιπποκράτης την είχε χαρακτηρίσει πριν από 2500 χρόνια, «πανάκεια» δηλαδή την είχε εντάξει στα φυτά που κάνουν για όλες τις ασθένειες. Ο Έλληνας ιατρός Γαληνός συνιστούσε την τσουκνίδα ως διουρητικό, καθαρτικό και για τη θεραπεία των δαγκωμάτων από τους σκύλους, της γάγγραινας, των οιδημάτων, της ρινορραγίας, της υπερβολικής εμμηνόρροιας, για τις ασθένειες που σχετίζονται με την σπλήνα, της πλευρίτιδας, της πνευμονίας, του άσθματος, των έλκων στο στόμα και στην αντιμετώπιση της τριχοφυΐας. Διακόσια χρόνια μετά τον Γαληνό ο Αππούλήιος Πλατόνικους αναφέρει την τσουκνίδα σε συνδυασμό με την κάνναβη για την θεραπεία των συμπτωμάτων ρίγους μετά από έγκαυμα. Τον Μεσαίωνα η τσουκνίδα χρησιμοποιήθηκε για την θεραπεία του έρπητα ζωστήρα, της δυσκοιλιότητας κοκ. Είναι γεγονός ότι η τσουκνίδα πέρα από τις ευεργετικές της ιδιότητες δεν προκαλεί καμία παρενέργεια. Δικαίως μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα φαρμακευτικό φυτό. Η τσουκνίδα έχει στυπτικές, διουρητικές και τονωτικές ιδιότητες, καθαρίζει τον οργανισμό από τις τοξίνες, ελέγχει τις αιμορραγίες, αυξάνει την αιμογλομπίνη, ελέγχει τα ερυθρά αιμοσφαίρια και τις πηκτικές ουσίες του αίματος και σαν ρόφημα μπορεί να κατεβάσει την πίεση αλλά και το σάκχαρο στο αίμα. Χάρη σε αυτές τις ιδιότητες, η τσουκνίδα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μια μεγάλη γκάμα παθήσεων και ασθενειών.
Έτσι από τα παλιά χρόνια μέχρι σήμερα έδιναν αφέψημα τσουκνίδας όταν κάποιος είχε αιμορραγία, διάρροια (ακόμη και εάν είχε διάρροια από χολέρα), όταν οι γυναίκες κατά την περίοδο πονούσαν ή είχαν υπερβολικά έμμηνα, για να ανακουφίσουν από τις αιμορροΐδες, από τα εκζέματα στο δέρμα και πολλά άλλα. Την έδιναν επίσης σαν ελαφρύ διουρητικό, για τα προβλήματα στα νεφρά αλλά και για τους ρευματισμούς. Οι βρασμένοι σπόροι τσουκνίδας κάνουν καλό στο συκώτι στη χολή, στην αρτηριοσκλήρυνση, βοηθούν στη δυσκοιλιότητα ενώ λειτουργούν και σαν καθαρτικό. Επίσης όταν πονάει το στομάχι μας από γαστρίτιδα ή από υπερέκκριση πεπτικών υγρών το αφέψημα αυτό βοηθάει και ανακουφίζει. Στην τσουκνίδα έχουν ανακαλυφθεί δραστικές βιολογικές ουσίες παρόμοιες με τις θηλυκές ορμόνες των γυναικών. Έτσι η τσουκνίδα, είναι ένα από τα καλύτερα φυσικά μέσα για την αντιμετώπιση των γυναικολογικών ασθενειών ή προβλημάτων. (από την περίοδο μέχρι τις αιμορραγίες μετά τον τοκετό), είναι πλούσιο σε μεταλλικά άλατα σε ασβέστιο, χαλκό, χλώριο, κάλιο, πυρίτιο, νάτριο και σίδηρο.
Στην Αρχαία Αίγυπτο χρησιμοποιήθηκε για τις θεραπευτικές της ιδιότητες για την ανακούφιση από τους πόνους της αρθρίτιδας και της οσφυαλγίας. Μια πρακτική που την συναντούμε σε πολλούς πολιτισμούς για χιλιάδες χρόνια είναι το αυτομαστίγωμα με φρέσκια τσουκνίδα γνωστή ως “urtification”. Την πρακτική αυτή την συνιστούσαν σε άτομα που αντιμετώπιζαν χρόνιους ρευματισμούς, παράλυση, τύφο και χολέρα. Οι Ρωμαίοι έφεραν τα δικά τους φυτά τσουκνίδας στα βρετανικά νησιά για την αντιμετώπιση της κόπωσης και την τόνωση της κυκλοφορίας των ποδιών. Οι Ινδιάνοι χρησιμοποιούσαν την τσουκνίδα για την θεραπεία της ακμής, της διάρροια και για τις λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος. Σήμερα κοινώς χρησιμοποιείται για τη θεραπεία των αλλεργιών, του πυρετού, του λύκου και της αρθρίτιδας. Τον δέκατο έκτο αιώνα χρησιμοποίησαν την τσουκνίδα ως αντίδοτο για δηλητηριάσεις, επίσης έκαναν γαργάρες με τσάι τσουκνίδας με μέλι για την θεραπεία των λοιμώξεων του στόματος. Βοηθάει στην απομάκρυνση της πέτρας από την ουροδόχο κύστη, λειτουργεί ως αντισηπτικό στις δερματικές παθήσεις, βοηθάει στη θεραπεία της ουρικής αρθρίτιδα, της ισχιαλγίας, στην μείωση των πόνων στις αρθρώσεις και χρησιμεύει ως αντίδοτο σε δηλητηριώδη τσιμπήματα. Τον δέκατο ένατο αιώνα λόγω στις διουρητικές και τονωτικές της ιδιότητες την συνιστούσαν για την θεραπεία της δυσεντερίας, των αιμορροΐδων, των πετρών στα νεφρά, την θεραπεία της βρεφικής διάρροιας, του εκζέματος και στη αντιμετώπιση του πυρετού. Η τσουκνίδα έχει αναγνωριστεί για τις τονωτικές της ιδιότητες και την πλούσια περιεκτικότητα της σε βιταμίνες και ανόργανα στοιχεία. Παραδοσιακά χρησιμοποιούνταν για τη θεραπεία του σκορβούτου, της αναιμίας και της κόπωσης. Το αφέψημα τσουκνίδας έχει βρεθεί ότι βοηθάει στην αύξηση του γάλακτος τόσο στους ανθρώπους όσο και στα ζώα. Οι γυναίκες στη Βόρεια Αμερική κατά την διάρκεια του τοκετού μασούσαν κλωναράκια τσουκνίδας και έπιναν αφέψημα τσουκνίδας για να χαλαρώσουν τους μύες.
Οι μίσχοι και τα φύλλα της τσουκνίδας εμποτισμένα σε νερό χρησιμοποιείται ως οργανικό παρασιτοκτόνο και εφαρμόζεται σε φυτά για την αντιμετώπιση των ακάρεων και των αφίδων. Επίσης χρησιμοποιείται και ως φυσικό λίπασμα καθώς αναζωογονεί και βελτιστοποιεί τις συνθήκες του εδάφους και βελτιώνει την υγεία και την ευρωστία των φυτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου