ωνασης 2

Ανθρωπος της προσφοράς και της δημιουργίας, ο επίτιμος  ..Παύλος Ιωαννίδης του Ιδρύματος Ωνάση! Τό προσφοράς ...καλά ακούγεται...(με ξένα κόλυβα..Ωνασέϊκα) το δημιουργίας...μάλλον καλαμποούριον είναι γαυτόσημον εκείνου του συνεταίρου του στο Ίδρυμα... Παπαδημητρίου, που ουδέν ..συγκεκριμένο δημιουργησε, ως ώφειλε ως ανθρώπινο σκαρί... Ετερόφωτος ήταν κι αυτός! ΜΙΑ ΓΥΦΤΙΣΑ ...ΠΡΟΕΒΛΕΨΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΕΤΑΙΡΟΥ ΣΥΝΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΩΝΑΣΗ! ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΓΛΥΨΙΜΟ ... ΤΟΥ "ΕΘΝΟΥΣ"... ΓΙΑ ΑΕΡΟΠΟΡΟ ..ΤΟΥ ΩΝΑΣΗ!-έβγαλε και βιβλιο ο πιλοτος... ΤΙ ΔΑ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΠΙΛΟΤΟΣ, υποτακτικός του Ωνάση, να αφηγηθεί;  Έχει πλάκα ...μα ποιός διάβασε το Βιβλίο αυτού του ΑΨΗΛΟΥ..λελέκι  ..Πωλ Ιωαννίδη, που επιβιώνει χάρις Ωνάση έως σήμερα; Να μας πει κάποιος! Πιλοτάκος ήταν... αλλά πόσα κονόμισε όταν ο Ωνάσης τον έβαλε στο κουρμπέτι του; Ξεκίνησε άφραγκος... Σήμερα πόση περιουσία έχει; ΄Οχι να μας το πει... Γιατί ..θα το πούμε εμείς! ΄Ετσι;  Δείτε όμως το γλυφτικό ρεπόρτάζ της φυλλάδας ΕΘΝΟΣ .. και μετά ...μπορεί και να καταλάβαιτε! Συνεχίζει τη..μαλακία το ΕΘΝΟΣ:

Αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση Παύλος Ι. Ιωαννίδης, ένα από τα δύο εναπομείναντα ισόβια μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του, που ο ίδιος ο Αριστοτέλης Ωνάσης όρισε, εξακολουθεί να διατηρεί στο ακέραιο τις ευαισθησίες του και να διαπνέεται από ακλόνητη διάθεση να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που τον έκανε να προχωρήσει στην έκδοση της βιογραφίας του Κι αν δεν είσαι, θα γίνεις…, ένα βιβλίο αληθινό μάθημα ζωής, που πρέπει να διαβαστεί από όλους, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη. Όχι για να καταγράψει την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ούτως ή άλλως, διαδρομή της ζωής του, αλλά και γιατί μέσα από αυτή φωτίζονται σημαντικά γεγονότα της νεότερης ιστορίας του τόπου μας.  Τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, η άγνωστη ανατίναξη της γέφυρας του Ασωπού μετά τον Γοργοπόταμο, η αποτροπή της ανατίναξης από τους Γερμανούς του Φράγματος του Μαραθώνα, η γνωριμία και η σχέση του με τον Αριστοτέλη Ωνάση, η φιλία του με τον Αλέξανδρο και τη Χριστίνα, η γέννηση, η γιγάντωση και η καταγγελία της σύμβασης της Ολυμπιακής Αεροπορίας, η ιστορία του Ιδρύματος Ωνάση και οι δικαστικές διαμάχες με τον Τιερί Ρουσέλ για τη διαχείριση της περιουσίας της ανήλικης Αθηνάς, όλα με την παράθεση στοιχείων, ντοκουμέντων – ακόμη και δικαστικών αποφάσεων. Επίσης, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει με πλήρη διαφάνεια τα όσα προηγήθηκαν, καθώς και όλα όσα συνόδευσαν την τελική απόφαση της δημιουργίας του Ωνάσειου Καρδιο χειρουργικού Κέντρου, που στη συνέχεια δωρήθηκε από το Ίδρυμα Ωνάση στο κράτος. Θα λέγαμε, μάλιστα, πως το βιβλίο αποκαθιστά την αλήθεια αλλά και την απίστευτη ιστορία σχετικά με το πώς έγιναν τα πράγματα. Όλα τα παραπάνω αποτελούν μερικούς μόνο από τους σταθμούς της πολυκύμαντης ζωής του Παύλου Ιωαννίδη, μιας ζωής που είχε ως οδηγό της το πνεύμα της καλής πίστης, της συνεργασίας, της ειλικρινούς κατάθεσης στο συνάνθρωπο.ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ: ( Έτσι έ;) ...τοσο σοβαρές οι αρετές αυτές... ;  Τις αρετές αυτές τις διείδε και τις ξεχώρισε από νωρίς ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Τον γνώρισε το 1956, ενώ το 1957 άρχισε να εργάζεται στην Ολυμπιακή Αεροπορία ως ένας από τους πλέον διαπρεπείς πιλότους της. Στη συνέχεια, έγινε κορυφαίο στέλεχος της εταιρείας, ενώ το 1971, με πρόταση του ίδιου του Ωνάση, έφτασε να γίνει γενικός διευθυντής της, τίτλος τον οποίο, ενώ άλλοι στη θέση του θα έσπευδαν να κατοχυρώσουν, εκείνος δυσκολεύτηκε να αποδεχτεί. Η εξαιρετική ικανότητα του Παύλου Ιωαννίδη στον αέρα αλλά και η αλύγιστη ανδρεία του και ο πατριωτισμός του είχαν φανεί από νωρίς. Πέρα από τα ανδραγαθήματά του κατά τη διάρκεια της Αντίστασης αλλά και τις αληθινά επικίνδυνες αποστολές που έφερε εις πέρας, καθώς και τις αντιξοότητες που τον περίμεναν στους αιθέρες, σε ηλικία μόλις 25 ετών ήταν ήδη κυβερνήτης αεροπλάνου, κάτι πρωτόγνωρο στην πολιτική αεροπορία. Ένα ακόμα ισχυρό δείγμα του χαρακτήρα του Παύλου Ιωαννίδη είναι ότι ο ίδιος και η σύζυγός του Σύλβια Αποστολίδου είχαν το σθένος να επιστρέψουν στους Άγγλους τα παράσημα ανδρείας που τους είχαν δοθεί για τη δράση τους κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής από το βασιλιά Γεώργιο τον ΣΤ΄ της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τα τιμητικά διπλώματα από το στρατάρχη λόρδο Αλεξάντερ στις 10 Μαΐου του 1956, ημέρα απαγχονισμού των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Καραολή και Δημη τρίου, συνοδεύοντάς τα μάλιστα με μια επικριτική επιστολή προς τον Άγγλο πρέσβη Τσαρλς Πικ στην Αθήνα.-Σ.Σ. αυτή η πράξη σίγουρα είναι σημαντική.Γι αυτό και την υπογραμμίζουμε.. Ξλερουμε όντως πόσο τον συμπαθούσε ο Ωνασης.. οχί δεν πρόκειται να τον αποκαθηλώσουμε ... Αλλά ενιστάμεθα κάθετα για την αποκαθήλωση, απογύμνωση του Ωνασέϊκου!,,, επί προεδρίας Παπαδημητρίου. Αυτό ο ..άκαμπτος πιλότος Ιωαννίδης δεν το βλέπει; Γιατί ποιεί την νύσσα και συνεργεί σε ανουσιουργηματα; Κοιτάξτε πιο κάτω γλύψιμο: Η άκαμπτη αφοσίωση που επέδειξε όλα τα χρόνια της παραμονής του στην Ολυμπιακή Αεροπορία, η απαράμιλλη συνέπειά του, ο υψηλός επαγγελματισμός του, έκαναν τον «δύσκολο» Αριστοτέλη Ωνάση να εμπιστευτεί απόλυτα τον Παύλο Ιωαννίδη και να τον ρωτά συχνά όχι μόνο για θέματα που είχαν σχέση με την εταιρεία, αλλά και για θέματα των δύο παιδιών του. Μια από τις χαρακτηριστικές φράσεις που του είχε πει ήταν: «Έχεις ένα διαβατήριο από τον Θεό. Να έχεις θάρρος. Φρόντισε να μην το χάσεις ποτέ». Κι εκείνος είχε απαντήσει τότε με σιγουριά: «Μην ανησυχείτε, κύριε Ωνάση, με αυτό γεννήθηκα και με αυτό θα πεθάνω...». Διαβάζοντας τον τίτλο του βιβλίου Κι αν δεν είσαι, θα γίνεις... και κοιτάζοντας το εξώφυλλό του, όπου ο Παύλος Ιωαννίδης εικονίζεται να βηματίζει δίπλα στον Αριστοτέλη Ωνάση, θεωρείς πως την παραπάνω φράση είχε απευθύνει ο μεγιστάνας στο στέλεχος της εταιρείας του. Όμως κάθε άλλο παρά έτσι είναι, καθώς διαβάζοντας το βιβλίο ανακαλύπτεις σε κάποια από τις σελίδες του πως το «Κι αν δεν είσαι, θα γίνεις...» δεν ήταν παρά μια φράση που είχε πει μια απλή γυναίκα που επέμενε να πει το φλιτζάνι στον Παύλο Ιωαννίδη παρά τη θέλησή του. Αυτή, με πολύ σοβαρό ύφος, του είπε ότι είναι αεροπόρος, ενώ εκείνος τη διαβεβαίωσε ότι δεν είναι. Αυτή επέμεινε πεισματικά. Το ίδιο έκανε κι εκείνος. Οπότε αυτή, εκνευρισμένη πλέον, του είπε: «Καλά! Κι αν δεν είσαι, θα γίνεις». Η γυναίκα, αν κι εκείνος δεν ενδιαφερόταν να μάθει τα μελλούμενα, είχε προβλέψει ότι θα γινόταν αεροπόρος σε μια στιγμή που εκείνος όχι μόνο δεν είχε φανταστεί κάτι τέτοιο, αλλά είχε βάλει πλώρη για το ναυτικό, καθώς λάτρευε με πάθος τη θάλασσα. Κύριε Ιωαννίδη, αυτή η φράση σάς χαρακτήρισε τόσο πολύ, ώστε την κάνατε τίτλο του βιβλίου σας; Ναι, βέβαια. Η πραγματοποίηση της φράσης-πρόβλεψης της γυναίκας εκείνης αποτέλεσε το μοναδικό συνδετικό κρίκο με όλη τη μετέπειτα πορεία της ζωής μου. Τι σας έκανε να θελήσετε να εκδώσετε τη βιογραφία σας; Συχνά φίλοι και γνωστοί μού έλεγαν ότι δεν θα έπρεπε αυτή την ενδιαφέρουσα πορεία που μου χάρισε η ζωή να την πάρω μαζί μου φεύγοντας και με παρότρυναν να γράψω τη βιογραφία μου, κάτι στο οποίο ήμουν αντίθετος. Όπως γράφω και στο βιβλίο, στο σχολείο δεν μπορούσα να γράψω ούτε μία έκθεση. Αναρωτιόμουν, λοιπόν, πώς θα τα καταφέρω να γράψω βιβλίο. Από την άλλη, είχα πολύ ισχυρό μνημονικό. Ως προς την παράθεση στοιχείων δεν θα υπήρχε, δηλαδή, κανένα πρόβλημα. Αναφέρομαι συχνά στο βιβλίο σε ιστορικά γεγονότα, σε περιστατικά τα οποία έζησα και στα οποία συμμετείχα, χωρίς να ανατρέξω σε αρχεία. Δεν χρειάστηκε να πάρω πληροφορίες ή να κάνω ιστορική μελέτη. Πρόκειται για προσωπικά μου βιώματα. Αποφάσισα να γράψω για να καταθέσω ορισμένα ιστορικά γεγονότα και αλήθειες που είναι ελάχιστα γνωστές ή και καθόλου. Αλήθειες που αφορούν τον Ωνάση, τη Χριστίνα, τον Αλέξανδρο, την Ολυμπιακή, την περίοδο της Χούντας, τη διαθήκη, το Ίδρυμα, την ανήλικη Αθηνά και τον πατέρα της Τιερί Ρουσέλ. Άλλωστε, μετά το θάνατο του Στέλιου Παπαδημητρίου, ήμουν το αρχαιότερο στέλεχος της Ολυμπιακής του Ωνάση και του Ιδρύματος. Όλοι μου έλεγαν: «Αν είναι να γραφτεί κάτι, εσύ είσαι αυτός που θα πρέπει να το γράψει». Έτσι το αποφάσισα... Ποια ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του Αριστοτέλη Ωνάση; Το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν το θάρρος. Θάρρος στην προσωπική και κοινωνική του ζωή, καθώς και στις επιχειρηματικές του επιδιώξεις. Είχε, επίσης, τρομερή διαίσθηση για τους ανθρώπους και όχι μόνο. Ήταν απλός, καταδεκτικός και μπορούσε να σταθεί σε οποιοδήποτε επίπεδο κι έκανε το συνομιλητή του να αισθάνεται από την πρώτη στιγμή πολύ άνετα μαζί του, αδιαφόρως χρώματος, θρησκείας, εθνικότητας, οικονομικού ή μορφωτικού επίπεδο. Με μία λέξη, ήταν χαρισματικός. Το 1967 είχατε μια συνάντηση μαζί του, στην οποία του εκφράσατε ξεκάθαρα τη γνώμη σας, λέγοντάς του χαρακτηριστικά ότι «έχετε στελέχη όχι για να συμφωνούν πάντα μαζί σας, αλλά για να σας λένε ελεύθερα τη γνώμη τους». Πιστεύετε ότι ο Ωνάσης εκτίμησε την ειλικρίνειά σας και ήθελε τα στελέχη του να είναι έτσι; Ο Ωνάσης ήταν άνθρωπος του οποίου την εμπιστοσύνη δεν αποκτούσες εύκολα. Καταρχάς, έπρεπε να βεβαιωθεί για την ειλικρίνεια, την τιμιότητα και την καλώς εννοούμενη αφοσίωσή σου. Ότι αντέχεις ακόμα και στις πιέσεις και στις δύσκολες στιγμές. Πέραν αυτού, εκτιμούσε γενικότερα τη συμπεριφορά σου και το θάρρος της γνώμης σου. Ο Ωνάσης έδινε μεγάλη σημασία στα ανωτέρω χαρακτηριστικά. «Την ικανότητα μπορείς να τη βρεις και να την αγοράσεις. Η αφοσίωση, η τιμιότητα και ο καλός χαρακτήρας όμως δεν αγοράζονται. Είτε τα έχεις είτε όχι», έτσι έλεγε ο ίδιος. Βρεθήκατε σ’ ένα περιβάλλον αμύθητου πλούτου, ωστόσο ποτέ δεν κάνατε κάτι με γνώμονα το προσωπικό όφελος και το κέρδος. Ποια είναι η άποψή σας και η σχέση σας με το χρήμα; Ποτέ δεν έδωσα μεγάλη σημασία στα χρήματα. Η αντίληψη που μετράει τον άνθρωπο με ευρώ και δολάρια με βρίσκει εντελώς αντίθετο. Πολλοί άνθρωποι έχουν γίνει δούλοι του χρήματος και δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το τελευταίο κοστούμι που θα φορέσουν δεν έχει τσέπες. Άλλωστε, ο πλούτος δεν είναι διαβατήριο για την ευτυχία. Είναι μια μορφή δέσμευσης, ενώ επίσης μπορεί να διαφθείρει τον άνθρωπο και να τον κάνει αλαζόνα. Βέβαια, δεν είναι έγκλημα το να πλουτίσει κανείς με την εργασία του. Κάθε άλλο. Αλλά με τίμια εργασία και όχι εις βάρος των συνανθρώπων του. Αυτοί όμως που έχουν κάνει μεγάλες περιουσίες θα πρέπει να ενδιαφερθούν για τους αδύναμους και να κάνουν κοινωφελή έργα μόνοι ή μαζί με άλλους στους τομείς της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού και ειδικότερα για άτομα της πρώτης και τρίτης ηλικίας, καθώς και για άτομα με ειδικές ανάγκες. Συμβάλατε ιδιαίτερα στη δημιουργία του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου, καθώς διαδραματίσατε ρόλο στο να ξεπεραστούν εμπόδια, δυσκολίες και τριβές που είχατε με το κράτος. Ποιος ήταν ο λόγος που το κράτος έβαζε φρένο στη δημιουργία του Ωνάσειου; Πιστεύω, από δογματισμό. Δεν ήθελαν το όνομα του Ωνάση γραμμένο στην πρόσοψη του νοσοκομείου! Τον θεωρούσαν άνθρωπο του κεφαλαίου, υπό την κακή έννοια. Έδειξαν λαϊκισμό, κρύβοντας τα αληθινά τους ελατήρια. Είναι ευκολότερο να κερδίσεις χρήματα, ενώ, αντίθετα, είναι πολύ δύσκολο να τα διαθέσεις για κοινωφελή έργα και μάλιστα για τον ελληνικό λαό. Το βιβλίο φωτίζει τα πράγματα ακριβώς όπως έγιναν. Ο Γεώργιος Γεννηματάς, προς τιμήν του, είχε παραδεχτεί στην τελευταία μας συνάντηση, στα μέσα Απριλίου του 1986, ότι «στην αρχή ήμασταν πολύ δογματικοί». Εσείς, μάλιστα, είχατε καταφέρει να κάμψετε την κυβερνητική αδιαφορία και να επαναφέρετε το θέμα στον υφυπουργό Υγείας. Πώς έγινε η προσέγγιση; Η ιστορία της ανέγερσης του νοσοκομείου, καθώς και το αίτημα επέκτασής του τον Ιούνιο του 1994, είναι πράγματι μεγάλη, απίστευτη και απαράδεκτη. Στο βιβλίο περιγράφεται σε 15 σελίδες και αξίζει να τη διαβάσει κανείς. Τότε μόνο θα αντιληφθεί την περιπετειώδη διαδρομή αυτής της θλιβερής ιστορίας, με την ανέλπιστη τελική κατάληξη. Επειδή το Ίδρυμα δέχτηκε κάποιες κατηγορίες για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η επιλογή των νέων μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του και ειδικότερα για το πώς έγινε η εισαγωγή των παιδιών των παλαιότερων μελών, θα θέλατε να μας πείτε με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή των νέων μελών του ΔΣ του Ιδρύματος Ωνάση; Μας έχει, πράγματι, κατηγορήσει ο κόσμος. Έχουν πει, για παράδειγμα, «Τι νόμιζαν ότι μοιράζουν; Κάποιο οικόπεδο δικό τους και το έδωσαν στα παιδιά τους;». Πράγματι, αυτό είναι κακόηχο. Ναι, αλλά δεν μπήκαν τυχαία ούτε τους προτείναμε εμείς. Το πνεύμα και το σύστημα του Ωνάση ήταν ότι προτιμούσε τα στελέχη του να προέρχονται μέσα από την εταιρεία. Ο γιος του Στέλιου Παπαδημητρίου, ο Αντώνης, ήταν και είναι ένας καλός δικηγόρος. Σπούδασε στο εξωτερικό, επέστρεψε στην Ελλάδα, εξασκούσε τη δικηγορία και τελικά η ίδια η Χριστίνα τού πρότεινε να έρθει στο Ίδρυμα. Ο γιος ο δικός μου είχε τελειώσει οικονομικό πανεπιστήμιο, είχε εκπαιδευτεί ως αεροπόρος στην Οξφόρδη και πετούσε ως κυβερνήτης στην Ολυμπιακή όταν η Χριστίνα τού πρότεινε να εργαστεί στο Ίδρυμα. Αποδέχτηκε την πρότασή της δύο χρόνια αργότερα. Επελέγησαν δηλαδή για το ΔΣ του Ιδρύματος πρόσωπα που είχαν ήδη εργαστεί στην εταιρεία, και όχι μόνο τα δικά μας παιδιά, και μάλιστα μετά από πρόταση της ίδιας της Χριστίνας. Υπήρχε και ένα συναισθηματικό δέσιμο των παιδιών που οι γονείς τους ήταν ήδη μέλη με το Ίδρυμα και την οικογένεια Ωνάση; Ακριβώς, κι αυτό ήταν ένα ακόμα πλεονέκτημα για την επιλογή τους. Τα συνέδεε ένας συναισθηματικός λώρος με το περιβάλλον και τους ανθρώπους με τους οποίους εργαζόταν ο πατέρας τους, ακόμα και μέσα από τις συζητήσεις που επί χρόνια άκουγαν στο σπίτι τους. Τα τηλέφωνα στα σπίτια των στελεχών χτυπούσαν στις δύο ή στις τρεις τα ξημερώματα και μπορεί να ήταν ο ίδιος ο Ωνάσης ή αργότερα η Χριστίνα. Τύχαινε συχνά να είναι τα παιδιά μας που σήκωναν το τηλέφωνο και μας φώναζαν και την άλλη μέρα καμάρωναν στο σχολείο: «Χθες μίλησα στο τηλέφωνο με τον κ. Ωνάση» ή «με την κυρία Χριστίνα». Με αυτό το «ωνασαίικο» σκεπτικό επελέγησαν να δουλέψουν για το Ίδρυμα τρία άτομα που η ίδια η Χριστίνα τούς το πρότεινε, προκειμένου να αποδείξουν και εμπράκτως ότι είχαν τα απαιτούμενα προσόντα και χαρακτηριστικά. Ήταν ο Αντώνης Σ. Παπαδημητρίου, ο Ιωάννης Π. Ιωαννίδης και ο Γιώργος Α. Ζαμπέλας. Εξακολουθείτε να είστε πολύ ενεργός, πολύ άξιος και καθημερινά στο Ίδρυμα Ωνάση. Σήμερα τι σκέφτεστε, τι ονειρεύεστε, τι προσδοκάτε; Έχω φτάσει 86 ετών. Θα αναρωτιέστε γιατί δεν κάθομαι σπίτι μου... Εφόσον ο Ωνάσης με τίμησε με τη διαθήκη του και με όρισε ισόβιο μέλος του Ιδρύματος, θεωρώ καθήκον και υποχρέωσή μου, όσο με κρατάν τα πόδια μου κι όσο δουλεύει το μυαλό μου, να είμαι παρών στο Ίδρυμα, να βοη θώ και να τιμώ τη μνήμη του. Διότι, πράγματι, αυτή τη στιγμή εκείνο που κρατάει ζωντανό το όνομα του Ωνάση είναι το Ίδρυμα με τις δραστηριότητες και τα κοινωφελή του έργα. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, μετά που έχασε το παιδί του, τον διάδοχό του, έδειξε την ανθρωπιά του αποδίδοντας τα μισά απ’ όσα κέρδισε στη ζωή του στο κοινωνικό σύνολο με όσα έγραψε στη διαθήκη του και με τη δημιουργία του Ιδρύματος. Γράφετε στο βιβλίο σας ότι «οι μεγαλύτερες ικανοποιήσεις στη ζωή είναι αυτές της δημιουργίας και της προσφοράς». Η ζωή σας στηρίχτηκε σε αυτούς τους άξονες. Κάνοντας έναν απολογισμό, τι θα λέγατε; Καταρχάς, προσέφερα όσο περισσότερο μπο- ρούσα στη δουλειά μου. Στην εκπαίδευση στην Ολυμπιακή Αεροπορία, στη ναυτιλία, στα κοινωφελή έργα και στις δραστηριότητες του Ιδρύματος. Όσες φορές μπορώ να βοηθήσω κάποιον συνάνθρωπό μου το κάνω. Δεν είμαι τέλειος, θα ήταν γελοίο να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Όλοι κάνουμε λάθη στη ζωή μας. Αρκεί να μην είναι εσκεμμένα για να βλάψουμε κάποιον άλλο. Τα λάθη γίνονται μαθήματα κι εκείνο που προσπαθείς είναι να μην τα επαναλάβεις. Έτσι, ώστε, όταν φτάσεις προς το τέλος, να παίξεις το βίντεο της ζωής σου και να μην ντρέπεσαι γι’ αυτό που θα δεις. Είναι μεγάλη επιτυχία για όποιον μπορεί να το καταφέρει αυτό. Προσπάθησα κι εγώ σ’ αυτή την κατεύθυνση. Δεν ντρέπομαι για τον εαυτό μου, για όσα έκανα. Το αντίθετο μάλιστα. Θα έλεγα ότι είμαι υπερήφανος για τη διαδρομή μου, καθώς και για το ότι στάθηκα όρθιος, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισα πολλές φορές. Προσωπικά, ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε υγεία, θάρρος και ψυχική αντοχή να διανύσω μια τόσο ενδιαφέρουσα πορεία δημιουργίας και προσφοράς. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 30/12/10  Εμείς πια τι να πούμε ... ; ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ Γι αυτό και τον καπέλωσε ο σατανικός δικηγοράκος από την Αλεξάνδρεια... και τον έβαλε σε ρόλο.. υποτακτικού, τον μόνο ρόλο που ήξερε στη λαμπρή ζωή του... Τον έφερε τούμπα και οι Παπαδημητρίου κάνουν πια κουμάντο καταλυτικό στο χωράφι του Ωναση ..όπου χορεύουν καρσιλαμά , χωρίς να δίνουν σε κανέναν λογαριασμό! -